Wskaźniki zachorowalności określane są, jak widać, globalnie oraz regionalnie. Jak odnotowuje Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), schorzenia nowotworowe najczęściej rozpoznawane są w krajach wysoko rozwiniętych, a najniższe współczynniki obserwuje się w krajach Azji i Afryki. W krajach europejskich, zgodnie z danymi IARC (International Agency for Research on Cancer), najwyższy poziom zachorowalności został zaobserwowany w Belgii, a najwyższy wskaźnik umieralności  w Danii. Najniższe wskaźniki zachorowalności to obszar Rumunii, a najniższy wskaźnik umieralności w Hiszpanii. Polska uplasowała się w środku, czyli wskaźnik zachorowalności określany jest na poziomie średnim, jednak prognostycznie tendencja jest rosnąca [3].

Długość życia

Innym parametrem, równie ważnym z punktu widzenia planowania, jest oczekiwana długość życia pacjentów onkologicznych oraz prawdopodobieństwo przeżycia określonego czasu od momentu postawienia diagnozy nowotworowej. Zarówno długość życia, jak i prawdopodobieństwo przeżycia nie mają wpływu na zapadalność i nie są parametrem skutecznym w określeniu chorobowości. Jest to informacja bardzo ważna z puntu widzenia pacjenta oraz opieki zdrowotnej, pozwalająca na oszacowanie ekonomiczne tego sektora.

Oszacowana zachorowalność pozwala na stworzenie krzywych przeżycia, które to wskazują tendencje dotyczące prognozowanej długości przeżycia w kontekście 5 lat. Jak wskazują analizy, największe szanse przeżycia roku od postawienia diagnozy mają osoby, u których zdiagnozowano raka tarczycy, piersi, jądra oraz trzonu macicy. Wskaźnik przeżywalności u tych pacjentów wynosi aż 90%. Najwyższą śmiertelność charakteryzują takie schorzenia nowotworowe trzustki, przełyku i pęcherzyka żółciowego i w tych przypadkach wskaźnik przeżywalności to około 23%. Niską przeżywalnością charakteryzuje się również nowotwór płuc.

Największe znaczenie w schorzeniach nowotworowych ma pierwszy rok od postawienia diagnozy, gdyż ryzyko zgonu w tym czasie jest bardzo zróżnicowane w zależności od rodzaju nowotworu [1].